Begin december stond het eerste newcomersweekend op het eiland Man dan eindelijk gepland. Helaas werd nog geen week nadat de afspraak gemaakt was alles afgezegd vanwege de reisbeperkingen. Even bekroop het gevoel me dat het allemaal niet mocht lukken maar het tweede weekend van februari waren we dan toch welkom!
De reis was, zoals zo vaak, weer fantastisch geregeld door Road Race Travel en de organisatie had een hotel en huurauto voor ons.
Al maanden ben ik aan het ‘trainen’ met onboard video’s en het spel van de TT op de PS4. In mijn hoofd was ik er al aardig klaar voor. Op vrijdagavond navigeerden we vanaf de luchthaven als eerst naar start/finish, Glencrutchery road. Vanaf hier gaat het circuit naar beneden: the bottom of Bray Hill. Op de video’s en in het spel had ik dit stuk al honderden keren gezien maar ‘in real life’ leek de muur langs de weg 2x zo hoog en het hoogteverschil was vele malen groter dan ik had ingeschat. Vanaf dit moment viel ik de volle 60 kilometer van de ene verbazing in de andere: De hoogteverschillen waren veel groter, de ‘rechte’ stukken veel minder recht en de flauwe bochten veel scherper dan ik had verwacht. Die nacht heb ik slecht geslapen en schrok ik iedere keer wakker met het idee dat ik me verslapen had.
Gelukkig was dit niet het geval en stond ik op zaterdagochtend om 8 uur klaar op start/finish voor een ronde met John Barton, een van de coureurs die newcomers begeleidt naar hun eerste start op de Mountain Course. Een bijzonder intense ervaring: in een Ford Transit met 3 zitplaatsen voorin werden een newcomer voor de Classic TT en ik door John over het circuit gereden. Alleen de weg kennen is om te racen bij lange na niet genoeg, John heeft bij veel bochten aandachtspunten: referentiepunten, plaatsen waar hobbels in de weg liggen, waar te remmen, waar in te sturen etc.. Zo’n anderhalf uur worden we bestookt met informatie tot we weer op start/finish zijn gearriveerd. Enigszins beduusd kom ik terug bij het hotel.
Samen met Angelique rij ik nog een ronde en nog één waarbij we halverwege langs het circuit lunchen. Tijdens de lunch horen we dat we in de middag nogmaals met John rond kunnen als we willen. Uiteraard zijn we hier op in gegaan en hebben we in de middag weer een ronde met John gereden.
In de avond zijn we op bezoek gegaan bij een ervaren teammanager van een team dat jaarlijks deelneemt aan de TT.
Op zondagochtend diende ik me te melden bij een absolute legende van het eiland: Milky Quayle, meervoudig TT-winnaar en tegenwoordig begeleider van nieuwkomers op het circuit. Wat me hier te wachten stond had ik nooit van te voren kunnen bedenken. We kregen eerst een kop koffie en een uur lang werd alles dat afwijkt van het ‘normale’ roadracen doorgenomen. Van het alleen rijden, tot het maken van pitstops en wisselen van vizieren van de helm, alles kwam voorbij. Daarna vertrokken we voor een ronde. Binnen no time stonden we echter al weer stil voor een uitgebreide uitleg bij de eerste bocht. Zo zou de rest van het parcours volgen. Uiteindelijk deden we over de ruim 60 kilometer nog eens 3,5 uur. Hierna was er slechts nog tijd om snel te lunchen en weer naar de luchthaven te vertrekken, op maandag diende er immers gewoon weer gewerkt te worden.
De dagen erna begon er pas een beetje tot me door te dringen wat er gebeurd was. Het is toch wel erg indrukwekkend nu het allemaal werkelijkheid aan het worden is.
Voordat mijn deelname 100% zeker is zal ik nog een keer naar het eiland moeten. Om aan de toelatingseisen te voldoen zal ik nog minimaal 3 ronden onder begeleiding in de auto moeten rijden. Dan zullen de verplicht gestelde zes ronden onder begeleiding erop zitten. Tot die tijd blijf ik hard werken aan circuitkennis, fysieke voorbereiding en het werven van de hoognodige financiële steun voor het komend seizoen.
