Op goede vrijdag vlogen we naar Man voor het tweede newcomersweekend. De donderdag er voor trainden we nog op het circuit van Zolder. Angelique kon helaas op het laatste moment niet mee naar het eiland vanwege een positieve zelftest. Deze keer gingen Tonny, Jeanette en Roel mee. Eenmaal op het eiland aangekomen werd duidelijk dat de voorbereidingen inmiddels in volle gang zijn! Er liggen al stootkussens, delen van het asfalt zijn aangepakt, en belijning is opnieuw geverfd.
Vrijdagavond heb ik één ronde op eigen gelegenheid gereden. De rest van het weekend zou ik iedere ochtend met Milky Quayle en mede-nieuwkomer Milo Ward (TC Racing) één of meerdere rondes gaan rijden.
Het werd weer een erg intensief weekend. Milky besteedde iedere ochtend 3-4 uur aan onze ‘opleiding’. Eind van de middag of in de avond reed ik zelf nog een ronde. Tussendoor bekeken we meer van het prachtige eiland en zaten we gezellig op het terras of in de pub. De begeleiding vanuit de organisatie heeft meermaals aangegeven hoe groot het belang is van niet alleen maar bezig zijn met het circuit en het racen maar juist af en toe iets heel anders gaan doen. Dit schijnt ook tijdens de TT een grote valkuil te zijn.
Dit weekend merkte ik dat er ook meer tijd gestoken werd in voorbereiding op het evenement zelf. Het eerste newcomersweekend had het accent veel meer op baankennis gelegen. Nu werden ook praktische zaken als de pitstops, het inhalen en bijvoorbeeld voeding behandeld. Aan alles merk je dat dit evenement zó verschilt van alles wat ik hiervoor gedaan heb! Dat heb ik me nooit echt gerealiseerd.
Na dit weekend voel ik me door de tijd die we weer hebben doorgebracht op het circuit met de begeleiding klaar voor de TT. Er waren van te voren een aantal secties van de baan waar ik vrij onzeker over was. Met de tips en adviezen van Milky heb ik nu in mijn hoofd structuur aan kunnen brengen in dat laatste stukje. Ik kan nu wel stellen dat ik op elke plaats op de baan ongeveer kan zeggen wat er zich ‘om de hoek’ bevindt. Om het circuit nu nog écht te leren begrijpen zal ik het moeten rijden: op de motor, op snelheid, met de straat volledig afgesloten. Wat nu in de auto met een snelheid van 80 kilometer per uur een klein knikje of hobbeltje is wordt straks op de motor met 300 kilometer per uur namelijk wel een serieuze hindernis. Dat soort dingen zijn op dit moment wat lastig te bevatten.
Ik kijk erg uit naar zondag 29 mei: Het moment waarop ik eindelijk voor het eerst vol gas Bray Hill af zal rijden en al die mythische bochten die ik in mijn hoofd al tig keer gereden heb in real life zal moeten bedwingen!
Nog iets meer dan een maandje geduld!
